Historia mojego jeździectwa

Wraz z nadejściem pięknej słonecznej pogody oznajmiam, że "biorę się za siebie" :)) Od jutra zaczynam treningi - w dyscyplinie sportowej zwanej jeździectwem. Wspominałam kiedyś w komentarzach, że jeżdżę konno. Jako, że była zima i okropne mrozy, miałam "techniczną przerwę"... Czas to zmienić i zacząć regularny trening!

Jeździectwo - moja pasja od dziecka. Od małego nękałam rodziców o wyjazdy do stadnin. Wkońcu zorganizowałam to sobie sama i znalazłam miejsce, gdzie mogłam jeździć konno, w dodatku za darmo. Namiętnie jeździłam POCIĄGIEM do miejscowości oddalonej od mojego miasta o jakieś 15-20 kilometrów dosiadając na wpół "surowych" koni i zaliczając "spektakularne gleby" a dokładniej - glebę za glebą... Kończyło się to różnie - raz podrapaną od gałęzi twarzą (koń poniósł wzdłuż torów kolejowych), innym razem wstrząsem mózgu :/ Nic jednak nie było w stanie mnie zniechęcić i pozostało mi tylko nauczyć się w miarę bezpiecznie upadać :))) Coprawda technicznej jazdy sie tam nigdy nie nauczyłam, ale była to istna szkoła przetrwania, która uodporniła mnie na ciężkie warunki i trudne charaktery koni. Ponieważ właściciel koni  nie układał - on je miał, miał też ambicje na sport, który nie miał szansy być nawet jego namiastką. Nie jeździłam po ujeżdżalni, nie miałam instruktora sportowego - urządzaliśmy sobie dzikie gonitwy po łąkach i lasach licząc na szczęście "nie spadnięcia z konia"...
Ale wspominam te czasy cudownie - wtedy było zupełnie inaczej niż teraz, niewiele sobie robiono z niebezpieczeństwa i skutkach ewentualnego nieszczęścia, nie było komórek, kontroli, dzieciaki żyły na podwórku a nie przed komputerem. Nigdy na szczęście nic poważnego się nie stało - konie kochałam coraz bardziej, będąc w tej "wolnej amerykance" nauczyłam się samodzielności i szacunku do koni.

Jedyne zdjęcie jakie udało mi się z tych czasów znaleźć - była to już moja "końcówka" tam, więc byłam starsza - miałam tu jakieś 16 lat ;)

Po latach przyszła pora na wyprowadzkę z rodzinnych stron i pomysł posiadania własnego konia. O mały włos nie kupiłam siwego arabka od znajomego, na którym wyglądałam jak wyrośnięty junior na przymałym już wierzchowcu :)))  Imię jego - Picador

Wkońcu ze zdroworozsądkowego punktu widzenia podjęłam najgorszą decyzję i kupiłam charakterną wyścigową klacz pełnej krwi angielskiej -"Nilę", która ścigała się na Służewcu...

;)

Pierwsze wspólne jazdy

 Była straszną cholerą - nie dawała się dosiąść, straszyła kopytami w boksie i generalnie robiła z właścicielem co chciała... Któż inny jak nie ja mógł ją kupić :P

Proces "prostowania" jej trwał jakieś 3 miesiące, później było tylko coraz lepiej. Faktem jest, że była straszną ofermą ze skłonnościami do samookaleczania się, ale była przekochana. Po roku była już zupełnie innym koniem - chętnym do współpracy, podporządkowanym człowiekowi prawie w 100%.
Przeszłyśmy razem wiele - jej złośliwości, moje nerwy i wrzaski ale również dzikie tereny, gonitwy po polach (nie było na nas mocnych ;)), treningi ujeżdżeniowe i skokowe... Chodziła za mną jak pies, latem godzinami siedziałam pod jej brzuchem usuwając z nóg grudę i tocząc długie rozmowy ze współdzielącymi jej i mój los (oczywiście wszyscy byli pod brzuchami koni) :)
Z nią rozmawiałam bardzo dużo - zresztą do dzisiaj czyszcząc konia namiętnie mu coś opowiadam i komentuję :)))

Po trzech wspólnych latach kobyłkę sprzedałam niecały rok temu z osobistych przyczyn. Trafiła we wspaniałe ręce - kontakt z nowym właścicielem mam do dnia dzisiejszego!
Odwiedzin stajni za to nie zaniedbałam - mamy tam naprawdę zgrany team, atmosfera jest fantastyczna, wspaniali ludzie, właściciele - w dzisiejszych czasach aż ciężko w to uwierzyć... Cały czas miałam regularne treningi ujeżdżeniowe, skokowe, jeździłam towarzysko i na wszelkie końskie imprezy. Później była zimowa przerwa (nie mamy jeszcze krytej hali) i tak dalsze moje losy w siodle toczyć się będą się od jutra :)) Czyli ponad 20 lat na końskim grzbiecie już za mną a przede mną całe życie!
Mam nadzieję, że niedługo doczekam widoku własnych koni pod własnymi oknami na własnym pastwisku :)) Marzy mi się małe stadko karych jak smoła koni fryzyjskich :))

OK, na dzisiaj wystarczy, bo jakbym się rozkręciła, to by mnie ranek zastał :) Na koniec mała galeria zdjęć :))

zeszłoroczny Hubertus

Pogoń za lisem - gdzieś tam biegniemy ;)

Taka historia, że koń by się uśmiał!!! :))))))))