Gabinet kosmetyczny, kosmetologia, szkoła policealna. Jak do tego doszło?

Nad tym postem zastanawiałam się już wielokrotnie - ileż to ja razy miałam na ten temat pisać a zawsze wyskakiwało "coś"... Skąd pomysł? Dostaję dość sporo pytań od Was na temat gabinetu, zawodu, studiów na kierunku kosmetologii - dziś więc post poświęcony tej tematyce; opowiem jaką drogę zawodową przebyłam dotychczas i zabiorę Was do swoich kątów :))) UWAGA: będzie długo ;))

Od początku...

Na początku był chaos :P Chaos i do okresu policealnego wieeele pomysłów na siebie. Od wczesnego dzieciństwa byłam święcie przekonana, że moim powołaniem jest weterynaria. I o ile wiele dzieciaków to mówi bo uwielbia kotki, pieski, chomiczki etc. - ja naprawdę wierzyłam, że jest to jedyny godny mnie zawód. Poza miłością do wyżej wymienionych kolekcjonowałam książki, filmy o tematyce zwierzęcej, bardzo przykładałam się do biologii - wiedziałam, że żeby dostać się na weterynarię, jest niezbędna. Najciekawszą formą spędzania wolnego czasu były  wizyty na wsi: ganianie z psami, pierwsze próby ich szkolenia (!!! tak tak...), dojenie kozy, wyprowadzanie krów na pastwisko (uwielbiałam przydeptywać im łańcuchy - lądując za każdym razem na ziemi). A byłam od urodzenia typowym mieszczuchem!!!! W życiu na wsi nie mieszkałam. Do mieszkania na 4 piętrze w bloku namiętnie znosiłam mamie wszelkie stworzenia - szczury, myszy, chomiki, koty i masę psów (najczęściej  te największe, w dodatku na dziecięcej skakance :P ). Nie muszę kończyć, że zawsze kończyło się to kategorycznym NIE mojej mamy - mimo "twardych" argumentów, że będę go trzymać w swojej łazience :DDDDD

Później przechodziłam okres fascynacji wojskiem, policją i obozami przetrwania :P Do policji w końcu nie zdawałam bo... przeraziła mnie piłka lekarska, którą nigdy nie potrafiłam rzucać ://// I tak jakoś pomysł umarł śmiercią naturalną... (ale nie powiem, że nie żałuję, że chociaż nie spróbowałam...)

Okres późno licealny nieco ostudził moje zapędy i pod koniec zmusił jednak do poszukiwania czegoś innego (ku uciesze mojej mamy: słowo "weterynaria" w moich ustach działało na nią jak płachta na byka, o pomyśle munduru stukała się w czoło). Zejdźmy więc na ziemię...

 Po szkole odbyłam "zacny" kurs HANDLOWCA w Powiatowym Urzędzie Pracy :D Zaczęłam staż w drogerio-perfumerio-solarium równocześnie rozpoczynając naukę w policealnej szkole kosmetycznej w Głogowie (stamtąd pochodzę, tam się urodziłam i ponad 20 lat mieszkałam :) Ta tematyka szybko mnie wciągnęła i w niedługim czasie awansowałam :))) Zajmowałam się mini gabinetem, gdzie robiłam hennę, manicure i tipsy ( w tym czasie zrobiłam kurs stylizacji paznokci i oczywiście chodziłam do szkoły kosmetycznej), zamawiałam towar do drogerii, wprowadzałam do systemu, robiłam ceny. Tam nauczyłam się rozmawiać z klientami, negocjować z dostawcami i podjęłam się niechlubnego handlu "spod lady" testerami perfum (dostawaliśmy je kartonami, w toalecie zamiast odświeżacza powietrza mieliśmy najnowsze butelki Naomi Campbell, Cindy Crawford, Mexxa itp.) To były naprawdę fajne czasy - dla 19 latki bez zawodu taka fucha to było coś :)) Po okresie stażowym pracowałam tam jeszcze około rok i... wyjechałam do Jeleniej Góry.

Miasto pochłonęło mnie bez reszty, dość szybko się odnalazłam, zakochałam w nim (i tkwię tu do dziś!). Do szkoły dojeżdżałam co drugi weekend około 120 kilometrów w jedną stronę. Szkołę planowo skończyłam, wydzierżawiłam pierwsze WŁASNE stanowisko pracy - miejsce na biurko do wykonywania tipsów w salonie fryzjerskim :))) (za cholerę nie mogę znaleźć żadnego zdjęcia...) Szło mi całkiem nieźle, poza fryzjerami i mną była też kosmetyczka dzierżawiąca pomieszczenie na gabinet kosmetyczny); poznałam super ludzi, zawiązałam pierwsze znajomości w nowym mieście. Z tego miejsca mam Adę i w późniejszym okresie poznałyśmy się z Anią. Jednak takie stanowisko to było dla mnie za mało... 

Znalazłam więc pracę w gabinecie kosmetycznym na totalnym zadupiu Jeleniej Góry w gabinecie zrobionym "na kolanie" - byle jak, byle był - "pracowałam" tam kilka miesięcy (o ile można to było nazwać pracą - przychodziły jednostki, miejsce było dosłownie "do dupy" mimo, iż całość wyglądała bardzo dobrze - tam jednak nauczyłam się, że atmosfera w pracy jest bardzo ważna - tam wszyscy (pracownicy) byliśmy dosłownie inwigilowani - okamerowani,  pod czujnym okiem szefostwa, które wpieprzało się we WSZYTKO, nie wyłączając podsłuchiwania prywatnych rozmów między nami spędzając całe dnie z oczami wlepionymi w monitor gdzie leciał film pt. "co się dzieje i o czym rozmawiają fryzjerzy z kosmetyczką" piętro niżej...

 Odeszłam stamtąd na rzecz... powrotu do salonu, w którym wynajmowałam stanowisko do tipsów. Ówczesna kosmetyczka zrezygnowała z dzierżawy gabinetu i przejęłam go ja :) Otworzyłam więc swój własny, PIERWSZY gabinet z prawdziwego zdarzenia - wykonywałam już nie tylko tipsy i hennę, ale i zabiegi na twarz, depilację, stopy... (i właśnie w tym czasie do pracy jako fryzjerka przybyła Anka :)) Pracę tam wspominam bardzo dobrze - atmosfera była fajna, klientek sporo.

I jako bonus - ja z "tamtych czasów" :))

Achhhhh... w tym czasie zaczęłam również studia we Wrocławiu (u p.Czamary) - licencjackie na kierunku "kosmetologia". Pracując odkryłam właśnie, że to jest to, co chcę robić. Średnie wykształcenie i papier "policealnej" to było dla mnie zdecydowanie za mało...Studiowałam.

Po niecałych 2óch latach z dzierżawy lokalu zrezygnowałam i nareszcie urządziłam SWÓJ - nowy (i obecny!) gabinet - zrobiony po swojemu - po swojemu pomalowany z pasującymi meblami i wogóle Och! Ach! ;))) Cieszyłam się jak dziecko :) I tak gabinet jest do dzisiaj. Daleko nie mam :P, jestem u siebie. Licencjat też zrobiłam, jestem w trakcie studiów magisterskich. Co w planach? Może jeszcze pedagogika, kto wie?

Kilka migawek z tego miejsca przemyciłam na bloga już kilka razy i mogliście niektóre detale podejrzeć (panowie-czytelnicy też mojego bloga odwiedzają, stąd zmiana formy ;))

Ten gabinet urządzałam 3 lata temu i mówiąc szczerze niewiele się zmieniło (ale zdjęcia świeżutkie ;)) Starałam się go "robić" dokładnie, zwracałam uwagę na jakość i detale. Miejsce jest dla mnie bardzo przyjemne, zresztą nie tylko dla mnie ;)

Kolorystyka i styl ciut już mi się jednak znudziły (dlaczego mnie to nie dziwi??) i wiem, że kolejny gabinet urządzę już w zupełnie innym, delikatniejszym klimacie ;)))

Co do samego zawodu - jak każdy - trzeba czuć, trzeba lubić. Praca nie jest monotonna - zawsze coś się dzieje. Jako, że to praca z ludźmi - jest bardzo, hmmm... zróżnicowana ;))) Poznaje się wiele osób, ich charaktery, często klienci zaskakują, zdumiewają i bawią. Miło, czysto i przyjemnie. 

Należy jednak pamiętać, że to bardzo ODPOWIEDZIALNE zajęcie. Mamy w rękach czyjąś twarz, wygląd, ciało. Nie można sobie pozwolić na pomyłki, niewiedzę czy "gorszy dzień". Klienci są coraz bardziej świadomi - korzystają z dobrodziejstw literatury, zasobów internetu, forów - często mają naprawdę dużą wiedzę i zadają mnóstwo pytań. Nie wyobrażam sobie więc kosmetyczki po kilkutygodniowym kursie... Porażka...zero wiedzy, niewiele więcej umiejętności.

I nie chodzi mi o to, że po świecie powinni chodzić tylko ludzie z wyższym wykształceniem - w przypadku kosmetyczki - 2-letnia szkoła policealna to absolutne minimum. Oczywiście w miarę dobra szkoła, nie pierwsza z brzegu... Obecnie "kosmetologia" staje się coraz bardziej dziedziną medycyny i wymaga obszernej wiedzy !

(absolutnie nie mam tu na myśli gabinetów stricte paznokciowych - tam raczej liczą się umiejętności i wystarczy podstawowa wiedza na temat chorób tej jednej części ciała)

Więc dziewczyny - jeśli chcecie/planujecie pracować/kształcić się w tym zawodzie - włóżcie w to serce i się przyłóżcie. Lepsza jedna dobra kosmetyczka niż 10 nijakich i byle jakich.

Buzia!